حــانــیــه
قسمت ششم | به قلم "سیدمحمد سادات‌میر"

    'حانیه دانشگاه دولتی سمنان، رشتۀ پزشکی قبول شد.'
بعد از شنیدن این خبر از مامان، به یکباره سرپنجه‌هایم یخ کرد. پاهایم سست شد و تنها کاری که توانستم انجام دهم این بود که خودم را کنترل کنم تا بیشتر از این تابلو نشوم. باز دوباره بعد از گذراندن آن هفت سال سخت و لعنتی، حالا باید هشت سال دیگر دوام بیاورم! این بار دیوانه خواهم شد. شک ندارم. مگر می‌شود تمام آن خاطرات شیرین و جذاب و فراموش نشدنی را هشت سال فقط در ذهن مرور کرد بی آنکه در واقعیت داشتشان؟!

    آن گپ‌وگفت‌های پشت موتور از مدرسه تا خانه و از خانه تا مدرسه؛
آن پارک رفتن‌های آخر هفته با مامان اینها و خاله سکینه اینها؛
چهارشنبه‌ها و سمبوسه‌های آقا افشار؛
آن شب‌هایی که فقط و فقط برای دیدن او مرخصی‌هایم را صرف می‌کردم و آن درد دل‌هایی که برایش کردم و آن اولین... .
چه می‌توان کرد! یا باید مثل آن نُه سال، پی دوری و جدایی از زشت‌ترین دختر زیبای دزفول را باز به تنم بمالم و تسلیم تقدیر شوم؛ یا ...
یا منم کنکور شرکت کنم.
آری؛
تنها راهش همین است. اما مگر به همین سادگی است؟! کنکور سراسری؛ آنهم پزشکی؛ آنهم فقط سمنان.
خدایا ! می‌بینی با زندگی ما چه می‌کنی؟! اما سنگ، مفت؛ گنجشک، مفت؛ سال دیگر شرکت می‌کنم.

    چند هفته‌ای گذشت و فردا ساعت دو و سی دقیقه بامداد، بلیط اتوبوس دارد به سمت سمنان. کاش پول داشتم برایش بلیط هواپیما می‌گرفتم. چند حُسن داشت که مهم‌ترین آن‌ها این بود که چند ساعتی بیشتر کنارم بود و البته کمتر خستۀ راه می‌شد. امان از جیب‌های تار عنکبوت بستۀ ما به اصطلاح جوانان!!
ولی این هم بدک نشد؛ با خاله سکینه صحبت کردم و اجازه داد من هم فردا راهی شوم تا ثبت‌نام دانشگاه و خوابگاهش را با هم انجام دهیم و پس از اینکه مستقر شد، من به دزفول بازگردم.
خدا بخیر کند خاطرات جدید اتوبوس دزفول - سمنان را که به خاطرات قبلی اضافه خواهد شد و رحمی که به مغز جوان من کهنسال نمی‌خواهد بکند!

ادامه دارد ...